Katie McGarry "Przekroczyć granice"

 

Książka, która mnie pochłonęła, wzruszyła i rozbawiła . . .  Dziś wiele spraw, które za czasów liceum wydawały mi się niezwykle istotne, nie ma dla mnie znaczenia. Z perspektywy czasu i pewnie doświadczenia, myślę sobie, że niektórymi rzeczami niepotrzebnie się przejmowałam. Raczej unikam książek, o młodzieży licealnej, właśnie z powodu tego, że ciężko mi wczuć się w sytuacje bohatera/bohaterki będących na innym etapie życia niż ja. W te wakacje w moje ręce trafiło kilka książek z kategorii New Adult, kilka z nich czytałam z przyjemnością, ale raczej trafiłam na te, w których bohaterowie mieli po 20 - kilka lat.
 

Dlaczego więc spodobało mi się Przekroczyć granice? Bo porusza kilka ważnych kwestii, które dotyczą nas bez względu na wiek. Bohaterką jest Echo Emerson, posiadająca duży bagaż doświadczeń. Los potraktował ją mocnym kopniakiem i śmiało możemy w odniesieniu do jej życia zastosować kolokwialne: "jak się wali to wszystko na raz".  Najpierw rozwód rodziców, potem w Afganistanie jako żołnierz zginął jej ukochany brat, a na koniec zdarzenie, którego nie powstydził by się autor thrillerów. Echo zostaje skrzywdzona przez własną matkę i to w taki sposób, że jej umysł postanawia wyprzeć najgorsze chwile. Dziewczyna posiada tylko przebłyski tego, co się stało, co doprowadza ją na skraj wyczerpania nerwowego, zwłaszcza, że o wszystkim przypominają jej szkaradne blizny na rękach. 

Jakoś tak już jest, nie tylko w książkach, że strasznymi rzeczami są doświadczane przez los osoby, które są silne. Często słysząc jakieś historię zastanawiam się jak dana osoba dała sobie z tym radę... Tak jest również w przypadku bohaterki, jest silna na tyle, że stara się zachować chociaż pozory normalności w swoim życiu. Bohaterem Przekroczyć granice jest również Noah, który także zmaga się z nieciekawą sytuacją życiową. Klika lat wcześniej w pożarze traci rodziców. W wyniku działań opieki społecznej zostaje rozdzielony z młodszymi braćmi, których bardzo kocha. Chłopak nie ma też szczęścia do rodzin zastępczych, w których spotyka go tylko rozczarowanie i krzywda.

W książce w różnych aspektach pojawił się problem oceniania drugiego człowieka po pozorach. Z opinią na swój temat zmaga się Echo, bo czasem najgorsza prawda jest lepsza niż rozpowszechniane plotki, zwłaszcza przez osoby, które nie mają bladego pojęcia o sytuacji. To, co myślą o niej inni uczniowie ma nawet wpływ na to w jaki sposób odnoszą się do niej przyjaciółki. Noah natomiast jako "chłopak z tatuażami i z rodziny zastępczej" od razu zostaje zaszufladkowany jako ktoś gorszy. Człowiek chociaż w niewielkim stopniu potrzebuje akceptacji i szansy. Nie da rady bez tego walczyć o siebie i swoje życie. To właśnie tą akceptację, miłość
i wsparcie Noah i Echo dadzą sobie nawzajem. 

Poruszona zostaje także kwestia rozwodu rodziców, jaki ma on wpływ na poszczególnych członków rodziny oraz na ich próby układania sobie życia na nowo. Problem znalezienia równowagi pomiędzy tym co było, a nowym początkiem. Jest to sytuacja, w której jest się ciężko odnaleźć każdemu - Echo, jej ojcu i nowej żonie. Każdy  nich rozpaczliwie chce "normalności", ale tak na prawdę nikt nie wie, jak z tego co mają aktualnie tą normalność można zbudować. 

Od książki nie mogłam się oderwać do ostatniej strony, kilka razy popłynęły łzy, chociaż rzadko mi się to zdarza. Bardzo polubiłam Echo i Noaha. Chyba zwłaszcza Noaha, za jego mądrość i siłę. Myślę, że warto poświęcić kilka godzin na książkę, na pewno nie będą stracone.

Jamie McGuire "Chodząca katastrofa"

 

Tak się składa, że jestem osobą uporządkowaną i konsekwentną. W zasadzie nic nie stoi na przeszkodzie żebym się przyznała do wrodzonego pedantyzmu, z którym jednak zawzięcie staram się walczyć :) Czytam więc książki zawsze po kolei - tomami, nigdy nie zaglądam na koniec żeby podejrzeć zakończenie. Czytanie przerywam na końcu rozdziału, chyba że są bardzo długie, to na końcu akapitu. Rzadko kiedy porzucam książki niedoczytane, pewnie zliczyła bym takie na palcach jednej ręki (musiały być wyjątkowo katastrofalne:) ), otwieram też kolejną dopiero jak skończę poprzednią w całości:). Ten przydługi wstęp ma prowadzić do tego, że na prawdę nie wiem jak to się stało, że z premedytacją sięgnęłam najpierw po II tom ... :) W tym przypadku jednak opłacało się przełamać rutynę, bo książkę połknęłam w kilka godzin i mogę uznać że ten czas nie był stracony.

Kontynuacja poprzedniej części, czyli Pięknej katastrofy a w zasadzie zmiana perspektywy. Tym razem narratorem jest bohater a nie bohaterka. Być może właśnie dla tego książka była dla mnie ciekawa. Raczej rzadko wybieram te pisane z męskiej perspektywy... 

Travis, niegrzeczny, wytatuowany kobieciarz, zakochuje się w Abby, dziewczynie szukającej spokoju i stabilizacji. Dwójka, która czuje do siebie niesamowite przyciąganie. Jednak żeby mogli być razem muszą zmienić swoje życie, plany i pogodzić się z tym, że nie zawsze to, co wydaje się dla nas najlepsze jest takim na prawdę. Travis, na pierwszy rzut oka lekkoduch, niezdolny do zaangażowania, okazuje się być wartościowym chłopakiem, dla którego Abby staje się całym światem. Być może autorka przesadziła nieco z jego brakiem egoizmu, bo czy istnieją ludzie praktycznie w ogóle go pozbawieni:)? Walczy o to, co kocha całym sobą, tak że momentami chciało by się powiedzieć "chłopie daj już spokój, to przegrana sprawa :)" . Abby natomiast, staje przed wyborem serce czy rozum i tak na prawdę, czego by nie wybrała znając okoliczności, nie jesteśmy w stanie negować jej decyzji. Dzieciństwo bez stabilizacji, w kasynach, przy boku ojca hazardzisty w pełni tłumaczy jej plany na dorosłe życie. Mąż z dobrym wykształceniem i pracą, spokój i harmonia, przewidywalność. Serce natomiast chce czegoś zupełnie innego. Travisa, który nie jest osobą, łatwo wpisującą się w jakiekolwiek schematy...

Nie znając pierwszego tomu, pochłaniałam kolejne strony chcąc się jak najszybciej dowiedzieć jaką tajemnicę skrywa Abby i jak to całe zamieszanie się skończy. Myślę też, że będę musiała przeczytać historię z jej perspektywy, bo niektórymi zachowaniami bardzo mnie zaintrygowała i chętnie się dowiem, czemu postąpiła tak a nie inaczej. 

Na poprawę humoru i dla relaksu, do przeczytania w kilka godzin - polecam :)

 

Sophie Hannah "Inicjały zbrodni"

 

Już kiedy byłam w gimnazjum zakochałam się w kryminałach A. Christie. Wierzę, że to właśnie te książki w pewien sposób ukształtowały mój gust czytelniczy. Najbardziej lubiłam oczywiście cykl z Poirotem i długo wzbraniałam się przed przeczytaniem Kurtyny. 

Kiedy znalazłam informację o planowanym wydaniu Inicjałów byłam zdziwiona... Jeśli mam być szczera, to w zasadzie pomysł nie przypadł mi do gustu. Dla mnie Christie, jej styl, postaci, pomysły... to unikat i nie chciało mi się wierzyć, że coś dobrego może z tego wyniknąć. Niemniej jednak śledziłam wszystkie informację na ten temat. Kiedy natknęłam się na ebooka w jednej z księgarni internetowych w zasadzie w ostatniej chwili powstrzymałam się przed kupnem ... Egzemplarz, który posiadam dostałam od przyjaciółki na urodziny. Wiedziała, że uwielbiam Christie, zna zasoby mojej biblioteczki i sprezentowała mi tą pozycję. Książkę wielokrotnie trzymałam w dłoniach i odkładałam na półkę, w końcu po roku rozterek przyszła na nią kolej...

Jako fanka Poirota mam mieszane uczucia po tej lekturze. Niewątpliwie więcej rzeczy jest dla mnie na minus. Sam pomysł na historię - w tym przypadku A. Christie - jest ciekawy, natomiast z realizacją gorzej... Książka posiada wszystkie najważniejsze elementy jakie charakteryzowały kryminały o Poirocie, sam bohater również stworzony idealnie według schematu, książka  wpasowuje się także we wzorce kryminału klasycznego. No właśnie... mam wrażenie, że te wszystkie elementy zostały rozpisane na liście a potem bez ładu i składu ze sobą posklejane w całość. Wielokrotnie miałam wrażenie, że nic się nie dzieje a ja non stop czytam to samo, czasem po prostu sparafrazowane. O ile w pierwszej części, na siłę, można doszukiwać się jakiejś konsekwencji pisania, to w drugiej nawet wyjątkowy entuzjasta jej nie znajdzie. W zasadzie wydaje mi się, że można by bez żadnej szkody połowę treści wykreślić. W niektórych częściach nie potrafiłam także znaleźć uzasadnienia dla zmian narracji z 1 osobowej na 3 osobową i odwrotnie. Oczywiście zmiany narracji są charakterystycznym elementem Christie, ale w tym przypadku budziły moje wątpliwości. 

Książki o Poirocie zawsze mnie intrygowały, wciągały i fascynowały a ta w zasadzie irytowała. Jeśli miała bym jednak wskazać jakieś plusy: cieszę się, że autorka wprowadziła zupełnie nowego bohatera czyli Edwarda Catchpoola, detektywa Scotland Yardu. Miał być on zastępstwem dla Hastingsa - przyjaciela Poirota z tomów Christie. Mimo tego, że Catchpool nie jest postacią porywającą, ten zabieg jest dla mnie na plus, bo dzięki temu autorka uniknęła kolejnych porównań do Aghaty i wprowadziła inny punkt widzenia, czym można by zawsze wytłumaczyć niektóre gafy. Sam Poirot momentami miewał przebłyski swojego geniuszu, chociaż dużo mu brakowało do oryginału. 

Ze względu na nieidealnego Poirota i jego małe, szare komórki nie oceniam książki jednoznacznie negatywnie, bo jednak wzbudziła mój sentyment i zatęskniłam za Małym Belgiem.